A woman called to ask about pricing a catering order for one large tray of a noodle stir-fry and 30 chicken skewers. We gave her a 10% quantity discount and told her it would cost around $160. She said that the quote was outrageous and that our food was way overpriced. She had a $90 budget, and we should make that work.
I told her if she only ordered the large tray of noodles, we could work within her budget. But with the addition of chicken skewers, we definitely wouldn’t be able to make it happen. She yelled into the phone, “Oh my god, I can’t believe you’re being so ridiculous!” and abruptly hung up on me.
I was so shocked at her rudeness that it instantly made me reflect on when I had been rude like that, too. Alright, so I’ve never called a restaurant about a catering order when I had a small budget, but I’ve definitely done something similar. Too many times, I’ve found myself in a self-imposed time crunch and forced my project deadlines on the people lending me a hand. When my work wasn’t finished in time, I was angry with those people for not dropping everything for me. Angry, despite being aware of their other commitments and despite knowing I was demanding the impossible. I’ve wanted more than is possible in countless issues related to time, work shifts, gardening, tenants, you name it.
It’s easy to be unhappy with the actions of others and leave it at that. But if we never dig up enough concrete instances in which we’ve done something similar, we may never realize how ugly it really looks from the outside. Anyone can excuse one instance, but it’s much harder to excuse it when the degree and frequency of our ugliness is all laid out in front of us. And if we don’t see that, we will never have enough motivation to change.
What about you? Can you recall a time when you did something similar to others?
มีผู้หญิงคนนึงโทรมาถามเรื่องการสั่งอาหารชุดใหญ่ ต้องการผัดไทยหนึ่งถาด สะเต๊ะ 30 ไม้ เราบอกเขาไปว่าจะลดราคาให้ได้ 10% สรุปทั้งหมดตกเป็น $160 เขาบอกว่าแพงไป ทำไมอาหารเราแพงขนาดนี้ เขามีเพียง $90 เราต้องทำให้ได้สิ
ก็ตอบเขาไปว่า ถ้าสั่งแค่ผัดไทยหนึ่งถาด $90 ยังพอว่ากันได้ แต่ถ้ายังจะสั่งสะเต๊ะด้วยแล้วราคานั้นไม่ได้แน่นอน เขาก็ตะโกนว่า “ไม่อยากจะเชื่อ เธอนี่เหลือเกินจริงๆ” แล้วเขาก็วางหูโทรศัพท์ทันที
เราก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน คนอะไรนิสัยไม่งามเลย แต่ทันทีที่คิด ก็มาย้อนถามตัวเองว่าเราเคยทำแบบนี้บ้างไหม จริง เราไม่เคยโทรร้านอาหารแล้วบังคับให้เขาปรับตามปริมาณเงินอันน้อยของเรา แต่เคยทำคล้ายๆ แบบนี้แน่นอนค่ะ หลายต่อหลายครั้ง เรามีเวลาน้อย แล้วก็บังคับให้คนที่ช่วยเราทำให้เร็วๆ ทำให้เสร็จตามเวลาที่เรากำหนดเอาไว้แล้ว พอเสร็จไม่ทันก็โกรธคนที่ช่วยเราว่าทำไมไม่ทำให้เร็วๆ ดีๆ กว่านี้ ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าเก่งแค่ไหนก็ไม่น่ามีทางเสร็จทันกำหนด และก็รู้ก่อนหน้านั้นด้วยว่าคนที่ช่วยเรามีงานมีอะไรของเขาเองที่ต้องทำอยู่แล้ว เราอยากได้ในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับบ้านเช่า ร้านอาหาร ผลไม้ที่ปลูกหลังบ้าน หรืออะไรต่างๆ เราอยากให้ทุกอย่างเป็นไปตามใจเราหมด
มันง่ายมากที่จะว่าคนอื่นแล้วก็หยุดตรงนั้น แต่ถ้าเราไม่ลองค้นหาหลักฐานว่าเราเคยทำน่าเกลียดแบบนี้ตอนไหนที่ไหน เราจะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจากภายนอกคนจะเห็นว่าเราน่าเกลียดแค่ไหนจริงๆ ใครก็อนุญาตให้ตัวเองผิดได้ถ้าครั้งเดียว แต่ถ้าเห็นว่าตัวเองทำหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน จะปฏิเสธความน่าเกลียดนี้ไม่ได้เลย ถ้าไม่เห็นตรงนี้ก็จะไม่ทางเปลี่ยนตัวเองได้
แล้วคุณหละ เคยทำแบบคนที่โทรมาสั่งอาหารด้วยเงิน $90 ไหม
No Comments