My mom shared a lane with a chubby young woman who got out of the pool around the same time we did. She walked up to us in the locker room and asked, “Do you speak English?
“Yes.”
“Oh, great. I’m Antoinette.”
“You know, we were just talking about you. You swim really smoothly, you’re easy to swim with.”
“Yeah, you know that’s because I was in the Junior Olympics. The guy in the lane next to us, I don’t think he speaks English. He makes a big splash. I was watching you swim. If you want to swim smoothly you have to cup your hand like this. See, cup it, pull back like this. Keep your arm close to your side. And you’ll save 10% of your energy.”
“Oh, thanks.”
Thing was, I was a swimmer too. I wasn’t in the Junior Olympics, but I knew about the cupping and pulling. Yet, I didn’t much care about improving my stroke or how much of a splash I was making. My main objective in coming to lap swim was just to get some exercise and stretch out my arms and legs. What was important to me was enabling my mom to get much needed physical therapy by coming to swim with her. And my mom, she was swimming because her doctors prescribed it as the best work out for people with bad backs. She wasn’t trying to be fast or smooth in her stroke. We didn’t mind exerting that extra 10% because we wanted to work up a sweat.
Antoinette made me think about how I am often off point. Like her, I stand around thinking, he should stop doing this, she should do more of this, and everyone will perform at their optimal potential. But is that what other people even want? For me and my mom, silly as it sounds, we didn’t want to improve. So why do I get so frustrated when I think someone isn’t performing at their full potential, or when I think that they’re being lazy? Is it possible that we don’t all share the same goals of self-improvement? How could someone not want to improve, given the chance to do so? Antoinette made me see that the answer to the question I ask all too often was within me.
Our goals are different. Our roles are different. Our physical limits are different. Our emotional and mental limits are different. How can I expect everyone to perform in the same way, all of the time? Where would the world’s diversity come from? Maybe things are fine the way they are. Maybe I don’t even want what I think I want. Maybe she doesn’t need more artistic skills, maybe he doesn’t need to be more serious. Because it would come at the cost of the things that I believe are already good as they are.
Where she lacks an artistic touch, she makes up for it with straight hard work and endurance. Where he lacks seriousness, he makes up for it with a playful demeanor that draws people to him. I may be more artistic than she is, but I doubt I would last as long as she does. I may be more serious than he is, but I scare people away. We are all combinations of various qualities and characteristics. We all have our reasons and values. And that’s what makes each of us balanced and whole. Maybe now I can stop being Antoinette everywhere I go, fixing things that aren’t broken.
แม่ว่ายน้ำในเลนกับผู้หญิงคนนึงที่ขึ้นจากสระพร้อมกับเรา เขาเดินมาหาเราในห้องแต่งตัว และถามว่า “พูดภาษาอังกฤษได้ไหม”
“ได้”
“ดีจัง ฉันชื่อ แอนทวาเน็ท”
“พวกเราก็เพิ่งคุยถึงเธออยู่เลย ว่าคุณว่ายน้ำอย่างนุ่มนวลจริงๆ คนที่ว่ายในเลนด้วยกัน ก็สบายเลย”
“อ๋ออออ ฉันเคยว่ายน้ำในโอลิมปิกสำหรับเด็ก ผู้ชายคนนั้นที่ว่ายน้ำข้างๆ เรา คิดว่าเขาพูภาษาอังกฤษไม่ได้ เขาว่ายน้ำกระเพื่อมมากเลย ฉันก็คอยสังเกตคุณตอนว่ายน้ำนะ ถ้าอยากว่ายให้นุ่มนวล ทำมือให้เป็นอุ้งมือแบบนี้ เห็นไหม และดึงแขนกลับมาแบบนี้ เอาแขนไว้ไกล้ตัวเรา แล้วจะทุ่นแรงได้ 10%”
“ขอบคุณนะ”
ที่จริง เราก็เป็นนักว่ายน้ำเหมือนกัน ไม่ได้ถึงโอลิมปิก แต่ก็รู้เรื่องทำมือและดึงมาข้างหลัง แต่ตอนนี้ไม่ได้สนใจการว่ายน้ำให้สวยกว่านี้ หรือว่าให้น้ำกระเพื่อมให้น้อยกว่านี้ ที่มาว่ายก็เพราะอยากออกกำลังกายยืดแข้งยืดขา ที่สำคัญสุดก็คือพาแม่มาว่ายน้ำตามที่หมอสั่งไว้ เพราะการว่ายน้ำเป็นวิธีดีที่สุดให้คนหลังหักได้ออกกำลังกาย แม่เองก็ไม่ได้พยายามที่จะว่ายเร็วหรือนุ่มนวลที่สุด เราไม่ถือหรอกถ้าออกแรง 10% เพิ่มเติม เพราะมาเพื่อออกกำลังกายอยู่แล้ว
แอนทวาเน็ททำให้คิดถึงตอนที่เราผิดประเด็น เหมือนกับที่เขาเป็น เราก็คิดตำหนิคนอื่นว่าเขาควรทำแบบนั้นให้น้อยลง เขาควรทำแบบนี้ให้มากขึ้น แล้วทุกคนก็จะได้ทำงานแบบเต็มความสามารถของตัวเอง แต่มันเป็นสิ่งที่คนอื่นต้องการหรือเปล่าหละ สำหรับเรากับแม่ เราก็ไม่ได้ต้องการที่จะพัฒนาให้ดีขึ้น แล้วเราจะทุกข์ร้อนกับคนที่เราคิดว่า ขี้เกียจ ไม่ได้ทำเต็มความสามารถของเขาทำไมหละ มันเป็นไปได้ไหมว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะอยากพัฒนาตัวเองเสมอไป แล้วมันมีด้วยหรอ คนที่ไม่อยากพัฒนาทั้งๆ ที่มีโอกาส แอนทวาเน็ททำให้เห็นว่าคำถามที่เราชอบถามตัวเองบ่อยๆ ก็มีคำตอบ ที่มีอยู่ในตัวเรานี้เอง
จุดมุ่งหมายของเราไม่เหมือนกัน บทบาทเราไม่เหมือนกัน ความสามารถในด้านร่างกายและความคิด ก็ไม่เหมือนกัน แล้วเราจะหวังให้ทุกคนทำผลออกมาเหมือนกันตลอดเวลาได้ไง ความหลากหลายของโลกจะมาจากไหน สิ่งต่างๆ อาจดีในรูปแบบที่มันเป็นอยู่แล้ว เราอาจไม่ได้อยากได้ในสิ่งที่คิดว่าเราอยากได้ด้วย บางที่ป้าเขาอาจจะไม่ได้ดีขึ้นถ้ามีศิลป์มากกว่านี้ บางทีลุงเขาอาจจะไม่ได้ดีขึ้นถ้าเอาจริงมากกว่านี้ เพราะถ้าพวกเขาเปลี่ยนกัน สิ่งที่ชอบอยู่แล้วในตัวเขาก็จะมีส่วนเปลี่ยนไปด้วย
ในขณะที่ป้าไม่มีศิลป์ ป้าทำงานอึด ในขณะที่ลุงไม่เอาจริง ลุงขี้เล่น ทำให้คนอยากอยู่ไกล้ เราอาจมีศิลป์มากกว่าป้า แต่คงไม่ทนเท่าครึ่งนึงของป้าเขา เราอาจเอาจริงมากกว่าลุง แต่ความจริงจังของเราทำให้คนไม่อยากเข้าไกล้ ทุกๆ คนประกอบไปด้วยคุณสมบัติต่างๆ ทุกๆ คนก็มีเหตุมีผลต่างๆ และมีสิ่งที่ตัวเองว่าสำคัญ สิ่งพวกนี้ก็ประกอบออกมาเป็นตัวเราแต่ละคน ทำให้เราสมบูรณ์แบบ คราวนี้ เราอาจหยุดที่จะเป็นแอมทวาเน็ท คอยซ่อมทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่ได้พัง
No Comments