The flower shop employee cut off the stamen before handing me a bouquet of lilies. I asked her why she did that, and she said, “The pollen is bad. It kills the flowers.”
“Really?”
“Oh yeah, once the pollen hits the petals, the flower starts to die. It’s like, toxic. Kills them.”
The flower lady made me think of how we often mistake the symptoms for the cause. The lily’s pollen came at a time when the flower was ready to reproduce, when it was an adult. So whether the pollen fell on the petals or not, once it reached that stage of maturity, it was bound to die soon thereafter. The pollen was only a symptom of that maturity, not the cause of death.
It’s really easy to fall into the trap of seeing the symptoms as the cause. It’s like moving away from bad relationships or meditating to calm yourself. You think the problem is your friends, or the stressful situation. You can remove yourself from the unpleasant situation, but after a while, familiar results will re-emerge. Because the problem is you, the company you gravitate towards, the way you deal with those stressful situations. Changing external circumstances will only delay the same results, if anything. But changing your views will eliminate them.
คนที่ร้านดอกไม้ตัดเกสรตัวผู้ออกก่อนที่จะยื่นมาให้เรา เราถามเขาว่า ทำอย่างนั้นทำไม เขาตอบว่า “เกสรมันไม่ดีนะ มันฆ่าดอกไม้”
“จริงหรือ”
“จริง พอเกสรตกใส่กลีบ ดอกไม้ก็จะเหี่ยวตายเลย มันเป็นพิษ”
คนเรามักจะเข้าใจผิดว่า อาการเป็นเหตุ เกสรตัวผู้จะมีตอนดอกไม้พร้อมที่จะผสมพันธุ์เกสรจะตก หรือไม่ตกใส่กลีบก็ตาม พอถึงจุดที่ดอกไม้แก่เมื่อไหร่ ก็จะต้องโรยราและตายในอีกไม่นาน เกสรเป็นอาการของการโตเต็มวัยของดอกไม้ ไม่ได้เป็นเหตุที่ทำให้ดอกไม้ตาย
มันง่ายมากที่จะตกหลุมและเห็นผิดว่าอาการเป็นเหตุ เหมือนการย้ายหนีจากเพื่อนที่เป็นปัญหา หรือ หนีไปนั่งสมาธิเพื่อสงบสติอารมณ์ เพราะเราคิดว่าปัญหามาจากเพื่อนหรือมาจากเหตุการณ์ต่างๆ พอเอาตัวเราออกจากเหตุการณ์นั้นแล้ว ก็เหมือนทุกอย่างดีขึ้น แต่อีกสักพักอาการทุกข์นั้นก็จะประกฎให้เห็นอีก เพราะปัญหาคือเรา คือนิสัยของคนที่เราชอบคบ คือวิธีการแก้ปัญหาของเรา เปลี่ยนสิ่งภายนอกก็แค่ยืดเวลาให้ผลเดิมเกิดอีก แต่การเปลี่ยนความเห็นของเราจะทำลายผลนั้นได้
today, I asked my son what he was doing, he said his homework….I though wait, today is Sunday, should you have done your homework last Friday? What were you doing all weekend!!! Then I caught myself. I asked him when his homework was due? He said tomorrow. I went off on a tirade because all these thoughts from the past of him being lazy and irresponsible popped into my mind. That was not what was happening here. The symptom of this problem was not my son, it was my tirade and the cause was my “permanence” in the way I see my son……wow……