Neecha's Blog

At the produce market, one of the Chinese workers taught me how to say, “I love you” and “hello” in Cantonese as he loaded cases of fresh vegetables into the back of my car. The next couple times I saw him, he tested me on past vocab and taught me the names of vegetables, numbers, measurements, and phrases like, “can you help me?”

One day, after offering up my best “Jo-san,” he told me I was doing a good job. Then he walked over and said a word I couldn’t quite catch, and when I asked what it meant, he gestured towards me and said, “Pretty. Beautiful.” I smiled and said, “Thank you.”

As I turned to grab two bunches of spinach, it occurred to me that he wasn’t saying I was pretty. In fact, when I took an honest look at what was going on, our relationship was based on him teaching me Cantonese.

A warm wave of embarassment washed over me.  I can’t know for sure what he meant, but my reaction exposed what I thought was meant by it. I thought he thought I was pretty. I assumed it to be so true that even thanked him for it.

If I hadn’t viewed myself that way, my reaction would’ve been completely different. So many times we assume things and react to our own assumptions, but fully believe we are reacting to other people. “He’s insulting me.” “She thinks I don’t understand.” But we really have no way of knowing what the other person is thinking.

The only thing we can know is how we view ourselves. We base our interpretation of others’ words and actions on the identity we have built for ourselves. We see ourselves as pretty, better than others, as a foreigner. And when we react by doing something embarrassing or by getting loud and defensive, it’s all because of our self-view. It’s kind of crazy to think that we’re reacting to ourselves, but it’s also reassuring because that means we can fix it.

ที่ตลาดขายผักพนักงานคนจีนสอนให้เราพูด​คำว่า “รัก” และ “ฉันรักเธอ” ครั้งต่อๆ มาเขาก็ทดสอบเราว่าเราจะจำคำภาษาจีนพวกนั้นได้ไหม และก็สอนคำใหม่ๆ เช่น เบอร์ สี และชื่อผัก

วันหนึ่งเราทักทายเขาเป็นภาษาจีนเสร็จแล้วเขาก็บอกว่าเราเก่ง และพูดคำหนึ่งเป็นภาษาจีน เราฟังไม่ถนัด พอถามเขาว่าแปลว่าอะไร เขาชี้มาทางเราและบอกว่า “สวย” เรายิ้มและพูดว่า ” ขอบคุณค่ะ”

เราหันไปเลือกผัก และคิดขึ้นมาได้ว่า เอ๊ หรือว่าเขาไม่ได้ว่าเราสวย เพราะโดยปกติแล้ว เขาก็มีแต่สอนภาษาจีนให้เรานิ คิดได้ก็ก้มหน้าเลือกผักด้วยความเขินอาย ไม่มีทางรู้ว่าเขาคิดอะไรจริงๆ แต่รู้ได้ว่าที่พูดว่า “ขอบคุณค่ะ” ก็เพราะเราคิดว่าเขาคิดว่าเราสวย ถ้าเราไม่ได้คิดอย่างนั้น ก็ไม่ได้พูดออกไปอย่างที่ได้พูดไปหรอก

เราพูดและทำตามความเข้าใจของเรา แต่คิดว่าเราทำเพราะคนอื่นหมายความว่าอย่างนั้นอย่างนี้ “เขาดูถูกเรา” “เขาคิดว่าเราไม่เข้าใจ” แต่จริงๆ แล้ว เราไม่มีทางรู้ว่าใครคิดอะไรอย่างไร

สิ่งเดียวที่รู้ได้ก็คือเรา เราเห็นอย่างไร เราคิดอย่างไร เราจะมองคนอื่น เข้าใจคนอื่นบนฐานของตัวตนของเรา เราเห็นว่าเราสวย เก่งกว่าคนอื่น เป็นคนต่างชาติต่างภาษา พอเราโกรธหรือโวยวายเพราะคนอื่นว่าเรา มันเป็นเพราะเราไม่เห็นตัวเราเป็นเหมือนที่เขาว่า เรามีอาการเพราะความเห็นของเรา ไม่ใช่เพราะคำพูดของคนอื่น คิดแล้วเราก็บ้าพอสมควร คิดเองแปลเอง โกรธความคิดตัวเอง แต่ก็ดีเพราะถ้ามันมาจากเราทั้งหมด ก็แปลว่าเราจะแก้ได้