I walked out of a Filipino bakery today and a woman rolled down her car window and yelled out, “Excuse me! Excuse me! Can you tell me what it’s called, that noodle with vegetables and egg on top?”
“Oh, I don’t know. But they have food on display inside, you could go look. Did you order it from this place before?”
“Yeah, I ordered it from here, it’s like $4.99 and noodles with vegetables and egg on top. What’s it called?”
“I don’t know, you should probably ask inside.”
“You do know what it is,” she began gesturing with her hands, “they make it like, it’s noodles with vegetables and egg on top.”
“Actually, I really don’t know, I’m not even Filipino.”
“Yes you are, I saw you walk out of there just now.”
“Um, I’m Chinese. I really don’t know what dish you’re talking about.”
“Oh my God! Hahaha! I’m so sorry! I thought you were Filipino!”
I laughed at how funny it was to be told what I knew and who I was. But wait a second, have I ever made a silly assumption because I was blinded by my own wrong view? We each assume that our lens depicts reality, but how can we be so sure?
As long as we feel irritated by others or even by the thoughts living in the privacy of our minds, we still have permanent views that require some shaking and loosening. We need to collect evidence to prove or disprove our views and really examine the consequences that result from them. Because, from our arbitrary rules that everyone knows to perceptions about our core values, we place ourselves in karmic jeopardy whenever these views clash with those of others. Especially in an era of increasing violence over trivial arguments, isn’t it time to arm yourself with the best weapon there is – right view?
เดินออกจากร้านขายขนมฟิลิปปินส์ ผู้หญิงคนหนึ่งเอาหน้าต่างรถลง และตะโกนถามว่า “ขอโทษนะคะขอโทษนะคะ คุณบอกฉันได้ไหมว่าก๋วยเตี๋ยวที่มีผักกับไข่ข้างบน เขาเรียกว่าอะไร”
“ไม่รู้ค่ะ แต่ข้างในร้านเค้ามี ตู้อาหาร สามารถเข้าไปดูได้นะ คุณเคยสั่งจากที่นี่มาก่อนหรือเปล่า”
“เคยสั่งจากที่นี่แหละ ราคาประมาณ $4.99 เป็นเส้นและมีผักกับไข่ข้างบน เรียกว่าอะไรนะ”
“ไม่รู้ค่ะ คุณไปถามข้างในดีที่สุด”
“เธอรู้” แล้วเขาก็พยายามอธิบายด้วยมือ “แบบเป็นเส้น มีผัก มีไข่ข้างบนอะ”
“ฉันไม่รู้จริง ฉันไม่ได้เป็นคนฟิลิปปินส์”
“เป็น ฉันเห็นเธอเดินออกจากร้านเมื่อกี้นี้”
“ฉันเป็นคนจีน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าอาหารที่พูดถึงมันคืออะไร”
“อุ้ยตาย ขอโทษจริง นึกว่าคุณเป็นคนฟิลิปปินส์”
เราก็คิดว่ามันน่าขำดีนะ มีคนอื่นบอกเราว่าเราเป็นใคร เรารู้อะไร แต่เดี๋ยวก่อนสิ เราเคยหลงเชื่อว่าความเห็นของเรามันต้องจริงเท่านั้นไหม เราคิดว่ามุมมองของเราเป็นความจริงของโลกแต่เราจะแน่ใจได้ยังไง
ตราบใดที่เรายังรู้สึกรำคาญเพราะสิ่งที่คนอื่นทำ หรือเพราะสิ่งที่เราคิดอยู่ในใจเรา ก็แปลว่าเรายังมีความเห็นที่เที่ยง ที่ยังต้องเขย่า ต้องทำให้หลวมมากขึ้น ต้องเก็บข้อมูลเพื่อที่จะดูว่าความเห็นของเราจริงหรือไม่จริงกันแน่ และดูผลที่ตามมาจากความเห็นของเรานั้น เพราะกฎเกณฑ์ที่เราตั้งขึ้นมาเองว่า “ทุกคนรู้ว่า….” ทำให้เราต้องสร้างกรรมเมื่อความเห็นของเราไม่ตรงกับความเห็นของคนอื่น ยิ่งในยุคสมัยนี้ ที่การทะเลาะกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องมีผลรุนแรงมาก เราควรจะหัดใช้และป้องกันตัวด้วยอาวุธที่ดีที่สุด นั่นคือความเห็นถูกตามความเป็นจริง
No Comments