Here is an example (in Thai and English) of a practitioner’s contemplation that pinpoints the wrong viewpoint that causes us suffering. See if you can follow along with your own personal example in mind:
I have a friend who 99% of the time never makes it to the appointment time we agreed on. This annoys me every time when he’s late and this feeling has grown on me more and more. One day while I’m waiting for him (again), I decided this is enough. I’m going to get this out of my head. This has been too long.
I started asking myself, OK, let’s see, are there any times where I wanted him to come later than appointment time? Yes… when I’m about to be late as well. When I know I’m going to be late. I wish he’s late as well (but of course be there like 1 minute earlier than him!)… OK,are there any times where I wanted him to come earlier than appointment time? Yes… when I’m over estimate traffic or when I finish my things sooner than I expected, I don’t want to wait, I just want him to be there as well…
so, it’s not about the appointment time, it’s about me!
If I’m there sooner or earlier than appointment time, I wanted him to be there too. If I’m right on time, I wanted him to be there as well and if I’m late, yes, I wanted him to be late as well! so there’s no appointment time, it’s only my time. I will be happy only on my terms. I’m will be happy only when I’m ready to see him when I’m ready to meet him.
I think more into this. When I’m early and have to wait for him. I don’t really like it but I can’t say anything because it’s not an appointment time yet. Even he comes on time, I still don’t like that I have to wait but I can’t blame anyone. He didn’t anything wrong. But when he’s late that’s where I have someone to blame. He’s just happen to be the only person that I can blame on…
There’s no on time for me… there’s only “my time”
( permission to reproduce content from his dhamma blog)
——
นัดเจอกับเพื่อนคนนึงซี่งแทบจะทุกครั้งเค้าจะมาช้าตลอด แทบจะไม่ตรงเวลาเลย รู้สึกเบื่อและเซ็งที่จะต้องมานั่งรอเค้าเกือบทุกครั้ง…
มาลองนั่งคิดว่ามีมั้ยที่เราอยากให้เค้ามาช้า… ก็มีเหมือนกัน เวลาที่รู่ว่าเราเองคงไปไม่ทันแน่ ไม่ทันเวลานัดแน่ ก็อยากจะให้เค้าเลทด้วย มาช้าด้วย
มีมั้ยที่เราอยากให้เค้ามาเร็ว… ก็มีอีกเหมือนกัน เวลาที่เรามาก่อนเวลานัด ทำอะไรเสร็จแล้ว ก็พร้อมแล้วที่จะเจอเค้าก็อยากจะเจอกันก่อนเวลานัด..
ตกลงจริงๆแล้ว ผมไม่ได้อยากให้เค้ามาตรงเวลานัด ผมอยากให้เค้ามาตรงเวลาผม ตรงเวลาที่ผมสะดวก พร้อมที่จะเจอแล้ว ไม่ได้เกี่ยวกับเวลานัดที่คุยกันแต่แรก แต่ใจมันไม่กล้าวาเค้าเวลา เนัดแล้วเรามาเร็ว เพราะมันไปติดกับคำว่านัดกันเวลานี้ ตอนนี้ยังไม่ถึงวลา เค้าไม่ผิดแต่จริงๆ เราก็ไม่อยากรอ อยากให้เค้ามาเลย แต่ว่าเค้าไม่ได้ แต่พอถ้าเลยเวลานัด มันว่าเค้าได้แล้ว เป็นอย่างนั้นไป ตกลงผม เอาเวลานัดมาเป็นข้ออ้าง ที่จะเบลมเค้าว่ามาไม่ตรงเวลา แต่ความจริง เราจะพอใจเฉพราะเวลาที่เราสะดวก ถ้ามันตรงกันก็แล้วไป ถ้ามันไม่ตรงก็มีปัญหาอีก
คิดต่ออีกว่า ในการเจอกันจริงๆ ผมจะปรับยังไง สำหรับเพื่อนคนนี้เราอาจจะต้องต้องบอกเค้าเป็นระยะๆ ว่าตอนนี้อยู่นี่แล้ว ใกล้แล้วนะ ฯลฯ ไม่ใช่ว่านัดกันเวลานี้แล้วก็โผล่มาบอกอีกทีว่าถึงแล้ว แล้วก็มานั่งรอเค้า หรือ อาจจะเลื่อนการมาของเราให้ช้าลง หรือ ถามเค้าว่า ตอนนี้ใกล้หรือยัง หรือจะเลทไหม ฯลฯ แต่ละวิธีก็มีข้อดีข้อเสีย ขึ้นอยู่กับสถาณการณ์
—-
What do you think? Do you have an example like this, where in the beginning others were at fault…and after contemplating you came to see that you were the one at fault?
No Comments